Temp 1 / Chapter 1 ~ "Przepraszamy, ale nie masz środków na koncie, prosimy o doładowanie."

                Było blisko północy. Violetta leżała już wygodnie w łóżku, wykąpana, przebrana w pidżamę, rozglądała się po pokoju. Czuła się dziwnie, nie swojo. Nie była już w swoim łóżku, w swoim pokoju, w Madrycie.  Nie była śpiąca, ale była zmęczona, nie mogła zasnąć, czuła, że czegoś nie zrobiła, czegoś ważnego. Powróciła do pozycji siedzącej, rozejrzała się ponownie po pokoju, jej wzrok dostrzegł różowo-fioletowy gruby zeszyt w którym dziewczyna zaczęła wcześniej pisać.  - Pamiętnik. - powiedziała cicho do siebie.

- Hm, co? - przebudziła się Camila. Violetty wzrok tym razem przeniósł się na kuzynkę.

- Nie, nic. - odpowiedziała jej.  Rudowłosa tylko lekko zmarszczyła brwi i znowu spała. Nie chciała dręczyć swojej kuzynki, ponieważ wiedziała, że jest zmęczona. Violetta upewniła się czy Camila śpi, i chwyciła pamiętnik i zaczęła pisać.

               

Hej, znowu. Mam coś Ci ważnego do powiedzenia. Czy wiesz, jak to jest gdy jesteś sama w pokoju, nie wiesz czy możesz się do kogoś odezwać? Kiedy jesteś sama, i wiesz, że nie możesz nic z tym zrobić? Tak? Ja nie. Jestem tu niespełna trzy godziny, a już wiem, że spotka mnie tu wiele dobrego. Muszę już lecieć, nagle zachciało mi się spać. Dziwna jestem.- po ostatnich słowach zapisanych w pamiętniku Violetta zaśmiała się w myślach, bo nie chciała ponownie obudzić swej kuzynki. Zamknęła zeszyt i powróciła do pozycji leżącej, po kilku minutach już spała.

                Centrum handlowe, można powiedzieć, że ulubione miejsce spotkań dziewczyn. W tym przypadku również. Dziewczyny właśnie się tam wybierały. Violetta chciała zwiedzić trochę Buenos Aires. Camila stwierdziła, że wpierw pokaże jej największe i najbardziej lubiane przez nią oraz Francescę centrum handlowe. Oczywiście, nie obyło się do wejścia do kilku sklepów. Jak to dziewczyny... Violetta miała już dość sklepów, więc przy kolejnym została sama. Centrum było duże, łatwo było się w nim zgubić. Ba, nawet bardzo. Co kilkanaście minut ludzie zgłaszali o zaginięciu dziecka, czy też rodzica. Dla wszystkich wydawało się to śmieszne, dopóki sami tego nie doświadczyli. Z torebki Violetty zadzwonił jej dzwonek. - To pewnie tata. - pomyślała. Zgadła. Odebrała bez zastanowienia, bo wiedziała, że miałaby kłopoty. Jeszcze by kazał jej wracać do Madrytu, nie jest jeszcze pełnoletnia, więc nie mogła sobie pozwolić na pełne decydowanie za siebie.  Od małego miała swój nawyk - chodzenie podczas rozmowy przez telefon. Próbowała się odzwyczaić, ale nie potrafiła. Ludzie mają różne nawyki, jedni bardziej śmieszne, drudzy mniej. Dziewczyna ubrana w łososiową sukienkę zaczęła chodzić po całym centrum w tempie bardzo szybkim. Nawet nie zauważyła, jak mijała sklepy, w których już dziewczyny zdążyły kupić masę ciuchów. Po rozmowie krótkiej jak na Germana, Violetta zatrzymała się przy jednym ze sklepów jubilerskich. Nie wiedziała co ma robić, nigdy jeszcze nie zgubiła się w galerii. Ba, ona to wyśmiewała, jak można być tak nieuważnym. Spojrzała się za siebie. Liczyła na to, że zobaczyły jak odchodzi, to może ją szukają. Jednak, może przez to, że nie jest dobra z matematyki, przeliczyła się. Zobaczyła tylko masę ludzi przepychających się przez główny hol centrum.

                Isabel stała już około dobrą godzinę przy wybieraniu idealnego prezentu dla swojej mamy. Była tam z bratem, który jak zawsze wszystko olewał i rozmawiał ze swoją dziewczyną.

- Leon, czy mógłbyś łaskawie podejść tu i mi pomóc? - spytała już bardzo zdenerwowana brunetka. Usłyszał ją, lecz nie chciał za bardzo jej się posłuchać, więc wyszedł. - Jak zawsze. - szepnęła sama do siebie Isabel i powróciła do wybierania prezentu idealnego. Gdy wyszedł, oparł się na balustradzie łokciami i karcił się w myślach.

- Verdas, czemu jej nie pomogłeś? No czemu!  - krzyczał głos w jego głowie. Kochał siostrę, rodziców, ale nie pomagał im. Sam nie wie dlaczego. Nie lubił siebie, nie tolerował siebie. Jest z Larą dla tak zwanego "szpanu". Nie kochał jej, nie lubił. Lara była piękna, wydawało się, że jest miła i sympatyczna, ale to pomyłka. Jest oschła, rozwydrzona panienka, która jest "córunią tatunia".  Zamknął oczy, jakby chciał żeby całe jego życie okazało się snem, żeby okazało się, że jest inny. Nie zadziałało, był starym Leonem Verdasem. Odwrócił się i oparł się plecami o balustradę. Tyle ludzi przechodziło mu przed oczami, że nawet nie mógł wygodnie stać.  Z Isabel byli bliźniakami, lecz o zupełnie innych charakterach. Ona była miła, pomocna, uczynna. Zawsze ojciec wypominał mu "Mógłbyś być taki jak siostra". On był zupełnie inny, zupełne przeciwieństwo siostry. Byli zupełnym swoim przeciwieństwem, jedyne co ich łączyło to szkoła i rodzina.

            Wybierała właśnie numer do Camili. Na ekranie telefonu pojawiła się pewna informacja "Przepraszamy, ale nie masz środków na koncie, prosimy o doładowanie."

- Super, po prostu genialnie! - powiedziała do siebie wymachując rękami. Z tego wymachiwania, nic dobrego jej nie wyszło, ponieważ wypadł jej telefon. - Jeszcze tego brakowało. - powiedziała i sięgnęła po telefon. Był w nie najlepszym stanie, szybka była rozbita, a lakier na bokach zdrapał się. Spróbowała go uruchomić, udało się. - Może będzie jakiś nieodebrany. - pomyślała. Jednak jej myśl nie spełniła się,  żadnego powiadomienia nie było.  Teraz zostało mi tylko jedno. - pomyślała.  - Zna ty może ktoś Camilę Torres? - zadawała pytanie przypadkowym przechodniom. Większość  po prostu ją olewała i szła dalej. Zupełnie nie zauważyła chłopaka, który przypatrywał jej się cały ten czas.

- Em, przepraszam. Ja znam to twoją przyjaciółkę. - powiedział do niej, gdy ona już załamana opierała się ścianę w kolorze orzechowym.

- Tak? A masz do niej numer? - spytała nie pewnie. Nie była zupełnie pewna, czy chłopak mówi jej prawdę. Nie znała go,  i nie wiedziała jaki jest. Przytaknął lekko głową mrugając, co sprawiało go sympatycznym. Ale czy taki był naprawdę? Sam tego nie wiedział. Nie odnalazł siebie, takiego którym jest naprawdę.

- Jej numer mam, ale nie wiem czy odbierze - zaśmiał się na co ona spojrzała trochę dziwnie na niego. - Jestem Leon - podał jej rękę. Przymrużyła swoje oczy, jakby kiedyś już o nim słyszała, ale nie za dobre rzeczy.

- Violetta. Camila mi chyba o tobie opowiadała, ale pewna nie jestem, Leon... - próbowała sobie przypomnieć. - Verdas? - spytała niepewnie. Leon przytaknął głową. - Leon Verdas, najpopularniejszy chłopak w calutkim Studio. - zacytowała słowa kuzynki, zakładając ręce na pierś.

- Ej, mam ci pomóc, czy nie? - spytał poważnie. Nie lubił, gdy ktoś go obrażał, czuł się wtedy upokorzony, a przecież nikt nie lubi taki być, prawda?

- No spoko, spoko. Nie denerwuj się tak. Zadzwoń do niej, proszę - co chwile zmieniała swój ton, oraz charakter. Nie wiedziała jak ma do niego mówić, Camila opowiadała jej o nim nie najlepiej, a dla niej on się wydawał do wytrzymania. Czy on coś jej zrobił? - przeszła jej przez głowę myśl.

- Ja się nie denerwuje! Dobra, dzwonie do niej. - wyciągnął swojego iPhone z kieszeni i wybrał numer do Camili.

- Cześć - powiedział oschle. - Mam waszą zgubę. - popatrzył na Violettę, która zaśmiała się pod nosem. Camila nie wiedziała skąd Verdas ma jej numer, i zdziwiła się po co on do niej dzwoni. Miała do niego wielki żal, za to, że bawi się dziewczynami. Jak tak można? - zadawała sobie to pytanie Camila. - Jesteśmy przy jubilerskim. - oznajmił jej przez telefon po czym się rozłączył. - Zaraz tu będą. - zwrócił się do Violetty.

            Rzeczywiście tak było, po niecałych pięciu minutach ciszy pomiędzy serialowej Leonetty, dziewczyny stały przed Violettą. Były obładowane torbami z przeróżnych sklepów.

- Viola! - położyła swoje torby na podłodze i przytuliła Violettę Camila. - Gdzie ty nam uciekłaś? I po co? - zapytała się jej. Nie myślała, że to co powie Violetta ją tak rozbawi.

- Wiesz, jak rozmawiam przez telefon to muszę chodzić, sama nie mogę tego opamiętać. - odpowiedziała jej trochę nieśmiało. Camila otworzyła lekko usta po czym podniosła jedną brew z zdziwienia.

- Że co? - spytała już śmiejąc się. - Chodzisz, jak rozmawiasz przez telefon? - Violetta lekko się speszyła, ponieważ do Camili dołączyła się Francesca.

- Dobra, koniec tematu. Chodźcie. - chciała się jakoś wyplątać Violetta.

- Czekaj, trzeba podziękować temu cymbałowi. - powiedziała niechętnie Francesca i spojrzała na Camilę. - To twoja kuzynka, ty podziękuj. - dodała dumna. Tylko ona wiedziała jej sekret, który był ściśle tajny. Wiedziała o nim tylko, i wyłącznie Francesca.

- No, to czekam na podziękowania. - podszedł Camilę od tyłu Leon.

- Dziękuję, za znalezienie naszej zguby. - wymruknęła niezrozumiale.

- Co? Nie słyszę. - powiedział i nadstawił ucho. Przymrużyła oczy ze złości.

- Okey, dziękuje, za znalezienie Violi. - powiedziała już głośniej, ale nie wystarczająco Verdasowi.

- Camila, nie słyszałem. - pierwszy raz powiedział do niej po imieniu.

- Łał, powiedziałeś do mnie po imieniu. Co to za zaszczyt. - powiedziała Camila. Z tej całej sytuacji śmiały się Fran oraz Violetta. - Dobra, nie chce mi się z tobą gadać. Dzięki za telefon z informację o Violettcie, o tym, gdzie jest. - powiedziała nie chętnie i poszła omijając Verdasa przed siebie, do domu. Zaraz za nią szły Francesca oraz kuzynka rudej.

- Hej, Cami! - zatrzymała ją włoszka. - Viola wie? - złapała przyjaciółkę za ramie. Torres spojrzała na swoje buty, nagle znalazła w nich coś ciekawego, ale przecież nic się tam nie zmieniło. - Cami.

- Nie, nie wie. - oznajmiła rudowłosa. Violetta spojrzała na nią pytająco. Violetta jej mówiła wszystko, a ona miała przed nią tajemnice. Castillo doskonale to rozumiała. Camila przecież mogła mieć z tysiąc przyjaciółek, a Viola tylko jedną. - No, bo ja ten. Byłam w nim zakochana, ale on jest dupkiem. - zwróciła się do kuzynki i uśmiechnęła niemrawo. Nie chciała o tym rozmawiać teraz, więc zaproponowała dziewczyną, jak dla niej genialną propozycję. - Robimy dzisiaj nocowanie? - kąciki ust Francesci momentalnie uniosły się. Camila już bez pytania wiedziała, że obie się zgodzą, ale z grzeczności spytała.

- Okey. - odpowiedziała szatynka.

- To o osiemnastej u mnie. - powiedziała Torres i pożegnała się z włoszką, ponieważ właśnie wychodziły z centrum.

 ***

Jejku, mam nadzieje, że da się to jakoś czytać :D

Jestem otwarta na krytykę, wiem, że nie piszę najlepiej ;3

Nie bójcie się z krytyką, walcie śmiało! 

Nudzi Ci się, i masz teraz ferie napisz na GG 49694677! 

Niedługo pojawi się zakładka "Postacie" :)

Zapoznanie Leonetty było w tym rozdziale, Camila była zakochana w Leonie :D

W tym rozdziale nie było przekazu żadnego, bo Leonetta dopiero się poznała xD

Mam nadzieje, że, aż tak bardzo źle nie było ;3

Dobra, nie przynudzam! :*