Prolog

Drogi, Pamiętniku!

         Nazywam się Violetta. Mam 17-cie lat, jestem z Buenos Aires i właśnie tam lecę do kuzynki na wakacje. Mieszkamłam w Madrycie. Tata nie wie, ale ja zostaję w Buenos Aires. Tutaj się wychowałam, tutaj się urodziłam i to właśnie tu chcę umrzeć. Urodziny mam w wakacje, więc nie będzie problemu z zostaniem. Będę pełnoletnia! Ah, nie mogę się doczekać!

         - Proszę zapiąć pasy, zaraz lądujemy. - poinformowała stewardessa. Nie mogła dokończyć pisania, ponieważ każdy zaczął się wiercić. Zamknęła swój tajny zeszyt i schowała do swojej torby podręcznej. * Dopisać post w pamiętniku * - zapisała sobie na ręku. Czuła, że zaczyna nowe życie, lepsze życie.

- Cześć, Buenos Aires! - powiedziałam cicho do siebie patrząc przez okno jak lądujemy. Uśmiechnęła się lekko i spojrzała na godzinę, samolot wyląduje o wyznaczonej godzinie. - Gdyby tata wiedział. - westchnęła równie cicho.

          - Camila! - krzyknęłam i podbiegłam w stronę kuzynki. Rzuciłam jej się na szyję. Jejku, jak dawno jej nie widziałam na żywo. Jest jeszcze ładniejsza niż mi się wydawało! Jezu, ale się za nią stęskniłam. - pomyślały obydwie. Ostatnio rozmawiały ze sobą przez Skype'a jakieś trzy miesiące temu. Była najbliższą mi osobą zaraz po tacie. Wszystkie sekrety o mnie znała ona. Tak o niej myślała Violetta. Dla Camili, Violetta była równie ważna.

- No, już. Violetta, zaraz mnie udusisz. - zaśmiała się. Stana już normalnie, na wprost jej i tym razem to Violetta się zaśmiała.

- Uwielbiam Cię. - powiedziała. Uśmiech nie schodził jej z twarzy, Camili również. Buenos Aires. Jestem Buenos Aires, jejku jak to cudownie to brzmi, pomyślała córka Germana. Ponownie się do niej przytuliła, a Camila znowu się zaśmiała. Violetta zobaczyła średniego wzrostu dziewczynę, która przyglądała się całej tej sytuacji i podśmiewała pod nosem. Puściła Camilę i poprosiła ją, aby odwróciła się.

- To Fran, moja przyjaciółka. - wytłumaczyła kuzynce gestykulując czarnowłosej, aby do nich podeszła.

- Violetta. - podała jej rękę, którą ona lekko ucisnęła i uśmiechnęła się sympatycznie. - Chyba nie jesteś stąd, masz włoskie imię, Francesco.

- Mów mi Fran, nienawidzę jak ktoś do mnie mówi w całym imieniu. Czuję się wtedy jakbym miała z 30-ci lat- zaśmiała się. - I to prawda, ale większość życia mieszkałam właśnie tutaj. - jej również uśmiech nie schodził z twarzy

- Dobra, jedziemy, mama się już pewnie nie cierpliwi! - chwyciła obie za ręce i ruszyła szybko do przodu, ledwo co Violetta zdążyła złapać swoją walizkę.

         ***

Wiem, nie jest idealny. Nie umiem idealnie pisać. 

Mam nadzieję, że przez pisanie na tym blogu poprawię się,

oraz będę wyśmiewać, to, jak kiedyś pisałam. :D

Mam nadzieje, że chociaż kilku osobom się to spodoba :)
W razie pytań, lub nudów piszcie na GG: 49694677